Top Gun, ilk film 1986 yılında vizyona girmiş idi. Bugün her filmini kaliteli olduğuna inanarak güvenle izlediğimiz Tom Cruise'un tanınmasına ve büyük bir başarı yakalamasına sebep olan film yine Top Gun filmidir. Dönemin yakışıklı, kariyerinde yükselme çabası içinde olan ünlü oyuncu, Top Gun filminin, klasik aksiyon ve basit gibi görünen ancak güçlü bir anlatıma sahip hikâyesiyle yıldızını adeta parlatmıştır. Bu yazımda Top Gun ve Top Gun: Maverick filmlerini izlemiş bir kişi olarak, filmlerle ilgili yorumlarımı paylaşmak istiyorum.
AYRICA: Ghosted Film Yorumu (Chris Evans ve Ana de Armas)
Top Gun izleyen bazı kesimler, filmin sıradan, basit bir hikâyesi olduğunu düşünebilir ancak aslında öyle değildir. 80'li yılların efsaneleşmiş filmi dönemin birçok moda trendlerine yön vermişti hiç şüphesiz. Tom Cruise'un taktığı Ray-Ban güneş gözlükleri, kullandığı motor, klasik dönemin aşklarına yön tutan gizli ancak tutkulu ilişkilerin yarattığı ahenk, filmle özdeşleşen Berlin'in "Take My Breath Away" müziği, dostluğun ve havada en hızlı kim olacak? tarzı düşüncelerle belki aptalca ama cesurca uçuşların anlatıldığı bir filmdi Top Gun. Filmle özdeşleşen repliğin de anlattığı gibi: "I feel the need... the need for speed!"
Top Gun Filmine Biraz Değinecek Olursak...
Filmde Amerikan donanma pilotlarının Top Gun uçuş onur ödülünü almak için verdiği mücadeleler anlatılmaktadır. Tom Cruise'un canlandırdığı Pete Mitchell (Maverick) ve pilot arkadaşı Nick Bradshaw (Goose) göklerin yıldızı olmak için takım halinde çalışırlar ancak Maverick havada riskli manevralar yapmasıyla dikkatleri üzerine çekmeye başlar. Bu sırada eğitmenleri Charlotte Blackwood ile de bir ilişki yaşamaktadır. Sanırım, Take My Breath Away müziğini bu kadar anlamlı yapan Maverick ve Charlie'nin sahneleriydi, tutku ve tatlı kovalamacanın filme ayrı bir hava kattığı bir gerçek. Top Gun onur ödülü için bir başka iddialı isim, daha önce defalarca kez birincilik ödülünü almış olan Tom Kazansky (Iceman)'dir.
Hikâyeyi bir dönüm noktası haline getirecek olay, Maverick ve Goose'un havada iken uçağın motorlarının alev alması ile başlar. Son anda uçaktan kendilerini fırlatarak atmış olsalar da, Goose hayatını kaybeder ve yakın arkadaşını kaybeden Maverick bu durumun üstesinden gelemez. Fakat, Top Gun ödülünü, arkadaşı için de almalıdır ve son uçuş için kolları sıvar. Başından beri rekabet ettiği Ice ile girdikleri bu yarışta, Iceman yine birinci olur ancak Maverick ile aralarındaki gerginlik yerini ebedi bir dostluğa bırakır.
Goose'un ölümü açıkçası beni de çok etkilemiş idi. Maverick'in serseri tavırları, en hızlısı olmak için çılgınca aldığı riskler böyle bir olayın yaşanmasına davetiye çıkarıyordu hiç şüphesiz. 36 yıl önce Top Gun filmi böyle bitmiş idi. Filmin klasik dönem havası, gerçekçi çekimleri ve elbette müzik albümü onu eşsiz bir film haline getirdi. Bugün hala, "Take My Breath Away" müziğini dinlediğimde aklıma hemen Top Gun gelir.
Gelelim, Top Gun: Maverick'e...
Aradan geçen bunca seneden sonra, Top Gun'un devam filminin çekileceğini ilk duyduğumda gerçekten nasıl olacak acaba? diye düşünmüştüm. Tom Cruise, epey başarılı ve açıkçası rol aldığı filmler de gerçekten izleniyor ancak Maverick'in hikâyesi nasıl devam etmeli? diye düşündüğümde bir kere Goose'un oğlunun da devam filminde olmasını istediğimi fark ettim. Maverick hala uçuş pilotu olmalı ve onu eğitmeliydi gibi gibi düşünceler içerisine girmiş idim. İtiraf etmeliyim ki, Top Gun: Maverick, beklediğimden de güzel bir film oldu. Genelde devam filmlerinde hikâyeyi toparlamış, "hayat devam ediyor" unsurunu iyi işlemiş olsalar da, nedense hep bir eksiklik hissederim ancak Top Gun: Maverick filminde böyle olmadı. Filmin daha ilk başlama sahnesinden anlamış idim bunu.
İlk filmdeki birçok detay ikinci filmde de vardı. Devam eden sahneler, ilk filmdeki yerler, kıyafetler, motorlar, Top Gun eğitim binasında eskiye dair resimler, ilk filmdeki müzikler, oyuncular ve elbette Tom Cruise. İlk filme nazaran daha gelişmiş uçaklar, daha gelişmiş teknoloji ve elbette yine güçlü bir hikâye, izleyiciyi doyurmayı başarıyordu. Pete Mitchell yani Maverick'ı herhangi bir pozisyonda görmeyi ümit ediyorduysanız bile bu olmadı, aksine Maverick elini ayağını Top Gun'dan çekmiş, kendi dünyasında uçak tamir ediyor ve yine önemli çığır açıcı gelişmelerle uğraşıyordu.
Filmde, ilk filme dair birçok parça vardı, yani geçmiş kesilip atılmamıştı, hala oradaydı ve karakterler o geçmişle yaşıyordu hala. Maverick'in kişisel dolabını açtığında Goose ile olan resimlerini görmek, onun hala eski ceketi ve gözlüğünü kullandığını, yolları kasıp kavuran motoru ile artık yaş almış bir donanma pilotu olmasına rağmen hala çılgın ancak olgunlaşmış bir Maverick'e dönüştüğünü görmek keyifliydi. Elbette hala çapkındı. İçinde bir parça hep öyle kalacakmış gibi bir izlenim verdi bana.
Maverick, Top Gun'a yeniden çağrıldı ve ondan en iyi öğrenci pilotlardan oluşan bir grubu önemli bir operasyon için eğitmesini istediler. Maverick başta bunu kabul etmedi ancak o grubun içerisinde yakın arkadaşı Goose'un oğlunun da olduğunu görünce bu fikirden vazgeçti. Goose'un oğlu Bradley Bradshaw (Rooster), Maverick'ten nefret ediyordu, bunun için de haklı sebepleri vardı elbette. Film boyunca Maverick ve Rooster arasındaki gerilim hiç bitmiyor desem yeridir. Maverick'in, her şeye rağmen yakın arkadaşının oğlunu kendinden bile koruması beni çok etkilemiş idi.
Maverick'in hayat devam ediyor iken, Goose'un ailesiyle iletişimi hiç kesmemiş olması ve Bradley'in bütün yaşamı boyunca onun yanında olması önemli bir vurguydu filmin hikâyesi için. Top Gun: Maverick her açıdan güzel bir devam filmi oldu. Gerek geçmişin, gerek şu anın ve gerek geleceğin önemli bir tamamlayıcısıydı. Filmi eşsiz kılan bir başka durum ise hiç şüphesiz çekimlerin gerçek olmasıydı. Bradley Bradshaw rolünü canlandıran Milles Teller, filmin çekimlerine başlamadan evvel üç ay boyunca uçuş eğitimi aldıklarını ve uçuşla ilgili her şeyin gerçekten de çekildiğini dile getirmiş. Tom Cruise'un "gerçekçilik" üzerine hayatını bile ortaya koyabileceğini hepimiz sanırım biliyoruz.
Her iki filmin de müzikleri harikaydı bu arada. Gitmeden en sevdiğim iki müziğini de buraya bırakmak istiyorum. Birincisi, Berlin'in "Take My Breath Away" ikincisi ise Hans Zimmer'ı, Lady Gaga'yı, Harold Faltermeyer'ı ve Lorne Balfe'yi bir araya getiren "Main Titles (You’ve Been Called Back To Top Gun)" Elbette, filmin diğer müziklerini de şiddetle dinlemenizi tavsiye ediyorum. Sevgilerimle...